11 november, een paar heftige dagen!

Afgelopen paar dagen hebben we weer veel dingen meegemaakt. Vorige week zaterdag heeft een van de Nederlandse vrijwilligsters afscheid genomen. Dit was haar laatste dag in het Centre. Dus er was fruit en cake voor de kinderen. Iedere maand worden namelijk de verjaardagen van alle kinderen gevierd, die in die maand jarig waren. Dit idee kwam van de moeder van Karina. Karina d’r moeder was ook een weekje hier, om zogezegd Karina op te halen. Ze vond het ook wel leuk om het mee te maken hoe de verjaardagen worden gevierd. Daarom hadden ze die zaterdag cake en fruit! Veel fruit  Ik vond het leuk om te zien dat het voor kinderen iets bijzonders is. Voor ons is een stuk fruit heel gewoon. Vaak staat er in ons huis een fruitschaal waar je zo iets van af kan pakken. Deze kinderen krijgen eens in de zoveel fruit om hun ‘vitamientjes weer even bij te werken’. Ook bij dit afscheid deed elke groep kinderen (groepen gaan per klas) een dansje, een liedje of een bedank-praatje.
De volgende dag, ben ik samen met Karina en dr moeder naar de Ngong Hills geweest. Dat is een gebied met zeven heuvels. Een heel erg mooi gebied! (als het lukt zal ik er foto’s bij plaatsen) We gingen daar met de Matatu naar toe, eerst naar Town, en daarna door naar Ngong. Een plaatsje ongeveer een uur vanaf Nairobi Town. Daar aangekomen moesten we nog even op de pikkipikki’s naar het ‘startpunt’. Daar zagen we een huisje staan waar je security guards kon inhuren. Het gebied bestaat namelijk uit zeven heuvels die je kan beklimmen. Maar je mag maar in je eentje tot een bepaalde heuvel komen (ik dacht de derde of de vierde) en vanaf dan moet je sowieso een guard bij je hebben, omdat je wel eens een wilde buffalo zou kunnen tegen komen! Dus we gingen op weg met twee security guards. Ik denk dat we rond half elf zijn vertrokken. Ik moet zeggen, een pittige klim! Maar gaaaaf! Het is daar een supermooie omgeving! Op den duur ben je zo hoog dat je over heel Nairobi kan uitkijken zegmaar. Onderweg wat gegeten, en de tweede stop die we hielden was op hill nummer 7. Prachtig uitzicht! Na een uur foto’s gemaakt te hebben (en ook wel een beetje uitrusten) zijn we weer terug gegaan. In totaal hebben we vijf uur gelopen/geklommen. Die nacht heb ik erg lekker geslapen! (helaas twee dagen last van spierpijn gehad, maar dat hebben we er dan maar voor over!)
Maandag, dinsdag en woensdag waren het voor ons ‘gewone’ dagen in het Watoto Wema Centre. We hebben vooral weer in de office gewerkt, en de dossiers zijn bijna af! We hebben ze bijna alle 88 dossiers in de computer gezet! Nu nog meer de laatste puntjes op de i zetten, en controleren of echt alles er in staat en alles klopt, en dan zijn we er mee klaar.
Er gebeuren niet alleen maar leuke dingen in Kenia. Helaas is vorige week de dochter van Lusweti (een van de directeurs van het WWC) overleden. Zijn dochter had zware epilepsie aanvallen, al jaren. En afgelopen week kreeg ze een hartstilstand bij. Niet leuk om te horen natuurlijk. Ik verbaasde me wel dat Lusweti de volgende dag al op het centre was. Maar hij wilde natuurlijk ook afleiding en niet alleen de hele dagen thuis zitten.
Afgelopen donderdag zijn we ook naar zijn huis gegaan, om daar een soort herdenkingsdienst te houden. Ze hadden voor de kinderen en alle staff een grotere bus gehuurd om daar iedereen mee te vervoeren naar Kayole, het plaatsje waar Lusweti woont. Ikzelf heb echter niet veel mee gekregen van de dienst. Wij als blanke vrijwilligers hebben vooral binnen gezeten, omdat anders de buurt zou weten dat hier veel mzungu’s zouden zitten. En met zoveel mzungu’s in een huis, is er ook veel geld in een huis (denken ze dan ). De dienst werd met de kinderen buiten gehouden, er was een pastoor en blijkbaar hebben ze liedjes gezongen en gebeden. Wij kregen binnen brood (lekker zoet wit brood, heel anders dan in NL) en keniaanse thee. Dat is thee met melk en waarschijnlijk een kilo suiker, want hij is erg zoet én erg lekker.
Voor de kinderen was het meer een uitje. Ik denk dat de vooral de kleine kinderen niet echt hebben begrepen wat nou de reden was om naar Lusweti’s huis te gaan. Ze komen niet zo vaak buiten het WWC. Ik vond het ook best apart om alle kinderen bij elkaar in een andere omgeving te zien! De kinderen keken ook hun ogen uit toen ze in de bus zaten.
De zaterdag daarop (zaterdag 9 november inmiddels) was het de dag van de begrafenis. Een hele belevenis kan ik je wel vertellen! Lusweti had met ons afgesproken dat we om 8 uur in de ochtend in town zouden zitten en dat daar dan de bus langs zou komen. Die zou ons dan brengen naar het Mortuarium. Natuurlijk zitten we in Kenia, dus de plannen kunnen elk moment gewijzigd worden. Zo ook nu. De bus kon de stad niet bereiken, dus gingen we (we zijn: Marjolein plus 7 vrijwilligers) met de matatu zelf naar het Mortuarium. Daar aangekomen ontmoette we de de familie van Lusweti en zijn vrouw. Eerst gingen ze de kist met het lichaam uit het mortuarium halen en zetten ze die op een plateau, waar de familie omheen ging staan, met een pastoor die een toespraakje hield. Op dit moment brak de moeder helemaal, heftig om te zien. Bizar, om te bedenken dat daar je dochter ligt… na de toespraak werd de kist in een busje gezet. Een speciaal busje, de kist werd dan op een plateau gelegd, waaronder dan weer stoelen zaten waar dan de familie op zat. Dus een bus was voor de kist en de familie, en de andere bus was voor de rest. Ik heb mijn ogen uitgekeken op het mortuarium. Uit het mortuarium werden meer kisten gehaald en óp de busjes gelegd. OP de bussen! Whaat? De kisten werden gewoon zonder pardon op zo’n matatu gezet en daar werd zo mee weg gereden, op weg naar de begraafplaats.
Wij gingen met twee bussen naar Kitui. Een plaatsje ongeveer vier uur verderop. (Tenzij je in onze bus zat, dan zit je zeven uur in de bus over de hobbelige wegen  ) Ook onderweg heb ik m’n ogen uitgekeken. Namelijk als de muziek uit was, (jawel ze draaien gewoon daar vrolijke muziek, alsof het een feestje is dat ze iemand gaan begraven) dan gingen de (oudere) vrouwtjes zelf zingen. Christelijke liederen. En omdat ze met twee verschillende stammen zitten, was dat ook grappig om te zien. De ene stam is gewend om tot aan de begraafplaats de hele rit liederen te zingen (pfoe, zeven uur…) en de andere is gewend om juist stil te zijn, dus die hadden zo iets van: Huh?? Zingen? En de andere stam (ze hadden moeilijke namen, die weet ik even niet meer ) hadden zoiets van: Wij zingen net zo lang door totdat iedereen mee zingt. Haha.
Onderweg ging wel de bus stuk waar de familie in zat. Dus ook hier, hoppakee, de kist op ‘onze’ bus waar wij in zaten. Ik was constant bang dat de kist eraf zou vallen, gelukkig gebeurde dat niet. Maar zo stil en zo langzaam er met een lichaam in een kist omgegaan word, zo hobbelig als de wegen hier waren en zo anders gaat het hier in Kenia. Ook moest er een deel van de mensen achter blijven. Want alles paste er niet in een bus. Ook vond ik het bizar dat om het feit dat wij blanken waren, wij in de bus mochten zitten, en de familieleden gingen staan. Daar voelde ik me schuldig om, want wíj zijn de gast, wij mogen meegaan met hen. En zij wilde perse dat wij bleven zitten.
De andere gasten werden later opgehaald, als wij waren afgezet bij de plaats van bestemming. Na zeven uur rijden kwamen we dan ook aan in Kitui. (De dochter werd daar begraven omdat dat haar ‘home’ was. Haar familie (en zijzelf dacht ik ook) is daar geboren. Ze wonen dan wel in Nairobi, maar ze worden dan in hun ‘home’ begraven, vandaar die hele tocht van zeven uur) Daar hadden ze een grote tent opgezet met veel stoelen. Ook hier weer: Omdat we blank zijn mochten we bijna vooraan zitten, achter de familie. De kist werd weer op een plateau gezet en er werd een kleine dienst gehouden. Met vier sprekers. Ondertussen kregen we het eten. Normaal gesproken zouden we dit na de begrafenis krijgen, maar omdat het inmiddels al zo laat was en iedereen lichtelijk hongerig was, kregen we het tijdens de dienst. Ondertussen in de dienst werd de kist opgemeten. Volgens mij hadden de kenianen zo iets van : Shit… de kist is te groot. Ze hadden in de ochtend al het gat gegraven, maar ze waren de kist nu zo druk aan het op meten of het allemaal wel ging passen. En jawel, op den duur werden de handvaten eraf geschroefd omdat het anders niet zou passen. De dienst ging (ook) anders dan in Nederland. In NL is een begrafenisdienst vaak stil, doodstil. Maar hier: Mensen staan eens op, er klinkt geroezemoes, eten word ondertussen geserveerd, enz.) na de dienst was het tijd om de dochter dan ook echt te gaan begraven. Ik vond het best heftig om te zien. Maar het lijkt hier alsof de mensen het hier minder erg vinden of zo. Toen de kist in de grond lag ( met de overige handvaten erop. ) Werden de bloemen erop gelegd en mochten de mensen een handje zand er op gooien. Eerst de familieleden en daarna de andere mensen.
Na afloop kon je foto’s kopen. Whaat? Foto’s kopen waarop je afgebeeld staat! Er stonden takken in de grond met daar tussen plakband gespannen waarop alle foto’s geplakt zaten. Voor 50 shilling kon je er een kopen. Huh? Echt raar vond ik dat. Want bij ons koop je vaak een foto als je in een attractie bent geweest. En dat is toch ietsjes anders dan een begrafenis.
In de avond begon het te regenen en heel hard te waaien. We bleven in Kitui slapen, omdat het anders natuurlijk veel te laat zou worden (en te gevaarlijk over de weg) om terug te gaan naar Nairobi Town. Maar de tent waaide steeds om. Dus we werden ondergebracht in een soort hotel met kleine twee persoonskamers. Prima, om te slapen, maar er waren heeeel veel beesten, die waren afgekomen op de regen. Echt een torretje of een spinnetje ben ik niet bang voor. Dit waren er wel honderden! Ieeeuww! Niet heel veel geslapen die nacht, van alle indrukken. Maar dat slapen we wel weer bij in de bus op de terugweg. ‘s Ochtends werden we rond een uur of negen opgehaald om terug te gaan naar het plaatsje waar we de vorige avond geweest waren. Daar kregen we ons ontbijt: het keniaanse witte brood (lekker!) en de keniaanse thee, en een pakje koekjes. Daarna vertrokken we weer richting Nairobi met de bus. De terugweg ging gelukkig iets sneller. We hebben er toen ongeveer vier en een half uur over gedaan.
Ik vond het een hele bijzondere ervaring. Het gaat zo anders dan in Nederland. De sfeer is anders, altijd muziek aan (vaak gewoon vrolijke muziek) niet zo doodstil als bij ons op een begrafenis. Heftig en bijzonder het mee te mogen maken.
Aankomende week gaan we weer lekker werken op het WWC! De examenweken zijn voor ons begonnen. (Want ja, ook al vergeet ik het soms :P, we zijn hier nog steeds voor onze stage!)
Tot de volgende keer,
Liefs Marin