Week 8

27-10-13
Afgelopen week heb ik een hele leuke week gehad! Vorig weekend hadden we een verjaardag van een andere vrijwilligster. Dat was gezellig, we vierden haar verjaardag samen met alle andere vrijwilligers (en dat zijn er nog best veel ) bij haar gastgezin thuis. Vond ik ook wel leuk, want ik heb nu ook een kijkje in een ander gastgezin genomen. Haar huis is toch weer totaal anders. Die mensen zijn net weer wat rijker. Bizar om te zien eigenlijk want zover ligt het niet van elkaar vandaan. We hebben ook afgesproken om maandag naar de Giraffe Centre te gaan. Dus daar ben ik afgelopen maandag naar toe geweest met Jacintha, Karina en Ricarda. Superleuk! We zijn er met de matatu’s naar het plaatsje Karen gegaan. Een rijker plaatsje. Beter gezegd: Het rijkste deel van Nairobi. Bizar om te zien, want daar zijn de huizen mega groot en hebben ze echte wegen. Na het betalen van de entree kon je de giraffen zien. Ik moet zeggen dat ik bij de eerste giraf dacht: Nee die is nep. Dat kan niet. Hij was (natuurlijk!) mega groot. (Duhh, Marin, je hebt toch geleerd dat giraffe heel groot zijn? ) Maar om dat in het echt te zien? Heel leuk! Het zijn supermooie dieren. Ik gok 5 meter lang en om ze op ooghoogte te bekijken kan je op een platform staan en je kan ze dan ook eten geven. We hebben twee giraffen eten gegeven, de rest van de giraffen bleven een beetje achter zitten. Ook liepen er allemaal zwijnen rond. Waaronder hele kleine pumba’s. Dus dat maakt het verschil tussen klein en groot nog meer zichtbaar! We zijn daarna nog even naar de schildpadden wezen kijken, die liepen er ook rond. En na een paar uur weer naar huis gegaan.
De rest van de week zijn we in het Watoto Wema Centre geweest. Omdat er twee vrijwilligsters weg zijn naar een ander project, hebben Jacintha en ik het ineens druk. We moeten nu veel in de klassen helpen (helemaal niet erg!) en eigenlijk moeten we ook in de office verder werken. Dus dat hebben we maar opgesplitst. Jacintha de ene dag in de office, de andere dag in de klas en ik dan andersom. Werkt prima. Zo doe je ook wat van allebei en dat vind ik best zo.
Dit weekend was niet een weekend zoals de andere weekenden. Marjolein had ons toestemming gegeven om eens een nachtje in het WWC te slapen. Ik kan je zeggen: een hele ervaring! Vannacht heb ik dus samen met Jacintha een nachtje doorgebracht in het kindertehuis. We zijn dan gisteren rond een uur of 4 daar aangekomen en hebben we in de middag nog het spel ‘snoephappen’ gedaan. Als er snoep bij komt kijken, komen er heel veel kinderen kijken! Het was erg leuk om dat met de kinderen te spelen. Zelfs de tieners vonden het leuk. Die hadden volgens mij in het begin zoiets van: Mmh… ben ik daar niet te oud voor. Maar uiteindelijk deden ze toch mee! In de avond hebben de kinderen me heel veel Kiswahili woorden geleerd. (Sommige vrijwilligers doen daar speciaal een cursus voor, ik heb zo ongeveer een privé cursus gehad van de kids  ) ’s avonds een beetje tv gekeken en rondgevraagd hoe zo’n avond verloopt. Blijkbaar gaat iedereen naar bed wanneer die wilt. Best anders dan in NL. Want ook de kleinste kids vallen op de grond in slaap (rond een uur of half tien) worden dan ruw wakker gemaakt door de grotere, en verteld dat ze dan naar bed moeten. In Nederland is het meer de gewoonte dat kleine kinderen op tijd naar bed gaan en vaak een vaste tijd. Rond een uur of tien zijn Jacintha en ik ook naar bed gegaan. Ik heb zelf bijna geen oog dicht gedaan, want ze slapen hier ( zo noem ik het maar even) op zn Keniaans. Dat wil zeggen: Slapen met het licht aan en met de muziek aan. Ik ben stiekem toch heel blij dat ik niet in een kindertehuis ben opgegroeid. Je hebt bijvoorbeeld nooit privacy, je slaapt met nog 15 andere meiden op een kamer. Waarvan de jongste deze nacht heel wat uurtjes heeft gehuild. Echt zonde, ik had het idee dat ze aan het dromen was constant. En nadat zij opgehouden was met huilen, begon de haan in het hok naast de Girls Dorm even te communiceren met de haan van tien kilometer verderop. Dus die kraaide heel hard. Meerdere keren in de nacht. Dat was dan wat minder. Na een korte (voor mij dan) nacht werden de meeste kinderen wakker rond half zeven. HALF ZEVEN! Het is weekend jongens! Blijkbaar zijn ze dat gewend of zo. Twee uur later was er een kerkdienstje. Er komt dus iedere zondag een pastoor/dominee achtig iemand naar het Centre om met de kinderen een kerkdienstje te houden. Dat duurt ongeveer een uur. Ook dit gat anders dan in Nederland. De dominee vond het erg leuk dat wij er als blanke mensen er ook bij waren. In de dienst zingen de kinderen, bidden ze met elkaar, lezen ze Bijbelteksten, geven de kinderen een eigen bijdrage en krijgen ze een Bijbelverhaal/preek te horen van de pastoor. Deze zondag ging het over Daniel. Wat ik zo bijzonder vond was dat deze mensen heel dankbaar zijn voor alles wat ze hebben. (terwijl ze het tien keer zo arm hebben dan bij ons) Wij als rijke westerlingen kunnen daar wel wat van leren, denk ik zomaar. Eigenlijk kunnen we nooit genoeg dingen hebben en zijn we er vaak ook nog niet eens dankbaar voor. Een mooi leermomentje dus.
Na de dienst hebben we nog wat nagels gelakt van de kinderen. We hadden een paar kleurtjes mee, dat viel goed in de smaak bij de meiden, maar óók bij de jongens! Die wilde ook wel nagellak.
Ik heb net even bijgeslapen, want dat was wel nodig na dit korte nachtje en indrukwekkende weekend! Ik heb een fijn, bijzonder weekend achter de rug. Leuk dat ik dit mocht meemaken! Ook voelt het een beetje dubbel. Wij kunnen zeggen na een nacht: Leuk, prima, maar wij gaan weer naar huis. Maar voor deze 46 kinderen is dit hun thuis. Voelt een beetje tegenstrijdig dat ik dan wel een eigen bed heb. Een huis in Nederland waar ik wel met mijn familie in kan wonen. Maar wat wel zo is: De kinderen in het Watoto hebben een goed huis en ze vinden het zelf ook een fijn huis. Daar ben ik blij mee. Ook al is het allemaal super anders, ze zijn in goede handen 
Liefs, Marin