Slapen in een sloppenwijk

Zaterdag 15 februari
Afgelopen paar dagen heb ik een paar bizarre dagen meegemaakt. Dat we hier in Kenya nou het een en ander mee maken is wel duidelijk  Vannacht heb ik namelijk in een sloppenwijk geslapen. Een sloppenwijk? Ja een echte, zoals je die ook wel eens op tv ziet voorbij komen. Alleen in het echt is het nog een stukje heftiger om te zien.
Kibera is een sloppenwijk in Nairobi met 1 miljoen inwoners (!) megaveel inwoners op een klein stukje gebied. Want als je op een plaats staat waar de trein voorbij komt, kan je over de sloppenwijken heenkijken. Je ziet dan het begin en het einde. Bizar om te beseffen dat daar dus 1 miljoen mensen in leven. Ook word Kibera officieel niet eens erkend. Het staat op de landkaart als een bos aangegeven. Nou er staan wel een paar bomen, maar de kleien huisjes en de golfplaten huisjes zijn toch echt in de meerderheid. Allemaal tegen elkaar aangebouwd met smalle straatjes er tussen. Er loopt ook nog een rails waar twee keer per dag een trein langs komt. Bizar, want de huisjes staan maar een meter vanaf het spoor en als de trein om 6 uur aan komt denderen trilt de hele grond.
Gisteren zijn we als eerste naar het politiebureau gegaan in Nairobi Town zelf. Want we waren namelijk te weten gekomen wie gestolen spullen inkoopt van de mensen die beroven en ze weer doorverkoopt. Dus wilde we dat laten weten aan de politie, in de hoop (hele kleine hoop hoor) dat heel heel misschien onze spullen er ook wel lagen bij die vent.
We werden doorgestuurd naar de politie van Kibera zelf, omdat daar die jongen woont. Kwam makkelijk uit want we hadden vandaag toch al gepland staan dat we een dagje naar Kibera gingen. We gingen kijken naar het andere project van Marjolein. Ze heeft daar een naai atelier zitten waar de vrouwen die daar werken wasbaar maandverband maken. Ze moeten er een bepaald aantal per week maken, en als die af zijn mogen ze voor hun eigen geld kleding naaien die ze op order krijgen van de mensen daar. Als ze weer een heleboel pakjes wasbaar maandverband hebben, deelt Marjolein dat op scholen uit. Superleuk om dat naaiatelier te zien. Allemaal vrolijke stoffen die daar hangen en nog van die (voor ons) ouderwetse naaimachines die het nog prima doen! Daar hebben we eerste geholpen om stoffen te knippen.
Daarna zijn we naar het politiebureau gegaan om de politie daar in Kibera in te lichten dat we weten wie er gestolen goederen weer verkoopt. Nou dat was ook een hele ervaring. We deden ons verhaal aan twee politiemannen daar en ze gingen uitvinden waar die desbetreffende jongen woonde. Allemaal op het gemakje natuurlijk, want we leven in Kenia  Terwijl we dus aan het wachten zijn op andere mannen die opsporen waar die jongen woont, probeert een van de twee politiemannen met Marjolein te onderhandelen of ie niet met mij kan trouwen in ruil voor een paar koeien. Tuurlijk, doen we ff, ik ga even in ruil voor een koe met een keniaan trouwen. Nou, emm laat maar. 
een paar mannen zouden wel komen helpen. Waarvan 1 een boom van een kerel, met stoere zonnebril op, genaamd Bangkok. Juist. Overal littekens op zn gezicht, dus twas geen lievertje. Na wat gezocht te hebben vonden ze al vrij snel waar de jongen woonde. De naam kwam al wel meer bekend voor in Kibera. Want ik vond het heel snel dat ze hem hadden gevonden tussen die miljoen mensen :P. Maar hij was niet thuis, hij zou savonds pas thuis komen. Dus besloten we dat ik en jacintha bleven slapen.
We bleven slapen bij een van de werkneemsters van het naaiatelier. Een heel lief vrouwtje die ook in Kibera woont, samen met haar man en vier kinderen. We liepen door van die kleine steegjes naar haar huis. Toen we daar aankwamen was het stikdonker. De stroom deed het ook niet. Gelukkig hadden ze wel wat gaslampen. Daar hebben we gegeten met het gezin. Gezin een beetje beter leren kennen en we mochten een fotoboekje bekijken.
Als je daar zo bent besef je wel dat we het in Nederland mega goed hebben. Dat het gastgezin waar ik in zit het eigenlijk al best rijk heeft vergeleken met dit. Die nacht hebben we met 8 mensen in een krap huisje geslapen. De kinders lagen in de keuken, ouders hadden een eigen plek achter het gordijn (dat gordijn maakte de scheiding tussen de woonkamer en een slaapkamer) en wij mochten op een matras in de woonkamer slapen. Twas een kort nachtje, want eigenlijk waren we aan het waqchten op een telefoontje van de politie, dat de jongen gearresteerd zou zijn. Maar die kwam niet en morgen gingen ze verder. Dus laat slapen, en aangezien de scholen hier al om 7 uur sochtends beginnen, gingen de kinders en moeder om 5 uur er al uit! Wij konden nog even verder slapen want Rose zou ons om 8 uur ophalen.
Maarr we werden al gebeld om zeven uur. Door de politieman, of we even naar het plaatsje Makina konden komen. Dus nog half slapend stapte we in een matatu busje, om vervolgens de politiemannen weer te ontmoeten. We gingen met de twee mannen naar het huis van de jongen, die inmiddels wel thuis was. En daar moesten we aanwijzen om welke persoon het ging. Nou de jongen praatte zich er natuurlijk goed uit en er was natuurlijk geen materiaal meer te vinden in het huis. Logisch, want hij heeft de hele nacht de tijd gehad om alles te verhuizen. Dus de politie kon geen bewijzen vinden. Naja, we hebben het in ieder geval geprobeerd om onze spullen terug te krijgen. En we hebben weer eens wat meegemaakt, want in een krottenwijk slapen gebeurd ook niet zomaar!
Donderdag was ik jarig! Twintig, nu officieel een tigger geworden in Kenia. Hoe was het om in Kenia jarig te zijn? Nou wel leuk, leuker dan verwacht. Ik vond het alleen een beetje raar dat ik dit jaar mn ouders en vrienden niet voorbij zag komen op mn verjaardag. Maar ik ben eigenlijk allang blij dat ik hier nog in Kenia zit. Ik heb het lekker gevierd met de kinderen op het wwc. Met watermeloenen en juice getrakteerd. Kids hebben hard voor me gezongen. Thuis nog een stukje taart gegeten met Marjolein, Jacintha en het gastgezin, was supergezellig (jawel, ze hebben taart in kenia! Mierzoet, en de grap was dat ze mn naam niet konden schrijven, Maren, haha!) Ook had Maria, het dochtertje van het gastgezin ook Happy Birthday gezongen, heel verlegen, schattig. Ze wist mn naam alleen niet meer dus het werd: Happy Birthday dear mzunguuuu... Haha, ja zo kan het ook!
Bedankt voor alle felicitaties! Ik heb een supergezellige dag gehad!