Eindelijk nieuws!!

Eindelijk! Het duurde even maar inmiddels hebben we ook internet op de laptop. Internet op onze telefoon lukte al vrij snel, maar internet op de laptop wilde maar niet lukken. Hier de eerste verslagen over mijn ervaringen in Kenia!


Woensdag 4 september zijn we dus op het vliegtuig gestapt. Dat verliep niet helemaal vlekkeloos, helaas. We kwamen netjes op tijd aan en we gingen inchecken en onze koffers inleveren. Bij mij lukte dat en liep het op rolletjes. Bij Jacintha niet, wat bleek, haar paspoort klopte niet niet met haar boarding ticket. Dus konden de koffers niet ingenomen worden en kon ze niet mee. Haar namen klopte niet. Die stonden verkeerd op haar paspoort. Zij en haar vader probeerde het om te boeken maar dat lukte niet, intussen was het zenuwslopend of ze wel meekon. Na een uur van alles geprobeerd te hebben wees het erop dat Jacintha eigenlijk een nieuw ticket moest boeken. (Uche, nog een ticket van rond de duizend euro,) maar daar hadden we natuurlijk geen zin in… Uiteindelijk na veel gezeur, zenuwslopende minuten, -en we hielden het niet meer droog inmiddels- kon het ticket van Jacintha omgeboekt worden met haar goede naam die op haar paspoort staan. Ze kon mee! Een gigantische opluchting. Omdat alles nu zo lang had geduurd verliep het afscheid een beetje raar. We moesten heel snel jacintha dr koffers inleveren en inchecken. Daarna moesten we ongeveer vliegen naar paspoortcontrole en je handbagage controle. We haalde pas weer normaal adem toen we in het vliegtuig zaten.
Ons vliegtuig zou vertrekken om kwart over elf. Wij wachten, half twaalf, nog steeds geen beweging in het toestel. Kwart voor twaalf, nóg steeds geen beweging. Inmiddels werd er omgeroepen dat er drie passagiers aggresief waren en uit het toestel gehaald werden, met hun bagage. Daarom vertrokken we pas om half 1. Onze eerste keer vliegen, daar gingen we dan. Stijgen was leuk om zo eens mee te maken. Ik had een plaatsje bij het raam, ideaal. Nederland werd steeds kleiner, echt gaaf om te zien.
De acht uur vlogen voorbij. Voor ons een hele belevenis opzich, want het was de eerste keer dat we vlogen. We kwamen door de vertraging wat later aan. Doodmoe stapte we uit het vliegtuig. We moesten nog een visum aanvragen. Dat maar als eerste gedaan. Er was een enorme rij. Ik denk dat we rustig een uur verder waren voordat we aan de beurt waren. Omdat het vliegveld hier in Kenia is afgebrand gebeurde dit nu allemaal in tenten. Echt apart om te zien en een gigantisch groot verschil met het vliegveld op Schiphol.

Na de visum aanvraag, wat goed verliep gingen we onze koffers ophalen. In een andere grote tent stonden alle koffers her en der in groepjes verspreid, het was even zoeken maar uiteindelijk vonden we onze koffers. Wat bleek, (dat kon er ook nog wel bij :S) De koffer van Jacintha was stuk. Er zit nu een gat in haar harde koffer. Dus gingen we in de rij staan voor de bagage service. Anderhalf uur later waren we aan de beurt. Na het uitgelegd te hebben, kregen we een papier met een adres in Nairobi centrum, waar we het verder moesten afhandelen. We konden nu eindelijk naar buiten met onze bagage en we werden opgewacht door de zoon en dochter van onze gastmoeder. Die hebben ons met een taxi naar het gastgezin gebracht. Een lange dag dus, want we kwamen er rond half twaalf aan. Daar maakte we kennis met een andere Nederlandse vrijwilligster!
De volgende dag mochten we (gelukkig) uitslapen. Rond tien uur werden we opgehaald door Marjolein om naar het watoto wema centre te gaan en daar kennis te gaan maken. Een ding wat je snel leert in Afrika: alles gaat op het gemakje! Rustig aan doen en te laat komen is eigenlijk geen probleem! We gingen met een matatoe en op de motor naar het Centre. Een matatoe is een busje (officieel voor 12 personen) waar ze zoveel mogelijk mensen in stampen en hij rijd pas weg als ie vol is. Hier kennen ze geen tijden voor het openbaar vervoer.






Je moet gewoon wachten tot er een busje langskomt, dat kan een uur zijn maar dat kan ook tien minuutjes zijn. Na het busje zijn we eerst naar een supermarktje gegaan. (ze hebben dus wel een supermarkt! ) Daar hebben we flessen water gehaald. Daarna zijn we verder gegaan op een Pikipiki (een motor) gaaf!! Je crost daar over de wegen. (althans, voor hun wegen, voor ons zandpaden) en zo reden we naar het Watoto Wema Centre.
Daar aangekomen kregen we eerst een rondleiding. Het is best groot! Ze hebben een gedeelte voor de meiden, waar ze slapen. Ook hebben ze een huis voor waar de jongens slapen. Daartussen staat een gebouw waar er lesgegeven wordt. Een kleiner klaslokaal voor de jongere kinderen 3,4,5 jaar en een groter klaslokaal voor de wat oudere kinderen (6,7,8 jaar) Ook hebben ze een hok waar ze konijnen in houden om te verkopen en een kippenhok. Tussendoor lopen er twee geiten. Verderop op het erf vind je het toiletgebouw en een gebouw om te eten. Die hebben vrijwilligers laatst gemaakt omdat het anders te warm is in de volle zon. Ook kregen we uitleg van Marjolein. Wat we allemaal mogen doen en wat hier allemaal gebeurd. Om 1 uur was het lunch tijd, iedereen krijgt dan een bord met rijst (veeeel rijst!) en bonen.







Tijdens het eten maakte we een beetje kennis met de kinderen. Daarna gingen we de lerares in de oudere klas helpen en assisteren met lesgeven. Best raar, want in Nederland moet je daar perse een pabo opleiding voor hebben gedaan, of ten minste een opleiding in die richting, en hier mogen we zomaar lesgeven. Het assisteren bestaat vooral uit dingen op het bord schrijven, de ene klas bezig houden als de juf met de andere klas bezig is. Het was al heel half vier. Dat betekent dat de lessen afgelopen zijn. Rond vier uur gingen we ook terug naar ons gastgezin, moe en vol nieuwe indrukken. We hebben die nacht lekker geslapen 







Donderdag 12 september
Vandaag stonden we eigenlijk op met de bedoeling om weer naar het Watoto Wema Centre te gaan. Maar in plaats van dat hebben we eerder een stukje real kenya gezien en meegemaakt. Ik ging namelijk geld pakken uit mijn koffer om mijn portemonnee wat aan te vullen. Want die was na alle busreizen en Pikipiki’s leeg. Alleen er zat veel minder geld in dan dat er hoorde in te zitten! Eerst heb ik aan mezelf getwijfeld of ik toch niet teveel geld had uitgegeven. Maar dat kon gewoon niet, want we hadden een paardagen daarvoor geld gepind , dat kon onmogelijk op zijn. Jacintha en Karina gingen ook in hun koffers kijken. En jawel, ook bij hun was er geld weg. Ook de oordopjes van Jacintha konden we niet vinden afgelopen avond. (we dachten, dat ligt aan ons en aan de troep hier, die zullen wel kwijt zijn!) Eerst twijfelde we aan ons zelf, want als er gestolen zou zijn, waarom zouden ze dan niet gelijk alle laptops en camera’s meenemen? We belden Marjolein op om te zeggen dat we wat later kwamen naar het Watoto. Ze zei tegen ons dat we gelijk aangifte moesten gaan doen bij de politie. Dat hebben we dan ook maar gelijk gedaan. Eerst hebben we alles doorzocht en gekeken of er nog meer weg was. Uiteindelijk is er bij Karina 50000 shilling gestolen (is vijftig euro) Bij jacintha ook iets van 40 euro, en ik was 100 euro in totaal lichter. Je snapt wel dat ons humeur onder het nulpunt was. Ook waren er oordopjes en zo’n universeel snoertje voor de camera weg.
We komen aan bij de politie, wow… dat ziet er heel anders uit dan bij ons. Hier was het een terrein met in het midden een hokje waar twee agenten zitten. En daaromheen staan allemaal golfplaten huisjes (klein) waar dan de agenten inwonen met hun gezin. Hier hebben ze niet eens een computer, alleen maar een groot boek waar ze alle aangifte inschrijven. Na onze aangifte werd er ons verteld dat we morgen maar terug moesten komen. We liepen naar buiten en we wilden van het terrein af toen we werden tegengehouden door een andere politieagent die vroeg waarom we weg gingen. Omdat we morgen terug moeten komen, zeiden we. No, no, no. Dat was niet goed. We moesten tien minuten wachten. (Het is Kenia, dus het werden er dertig!) en toen kwamen er twee mannen mee met gigantische geweren en die liepen mee naar ons huis om te kijken of er inbraaksporen waren. Helaas vonden ze geen inbraaksporen. Onze gastvrouw was op dit moment niet thuis. Die wilde ze wel spreken, dus zouden ze om zes uur nog een keer langskomen. Het was inmiddels een beetje laat om nog naar het Watoto Wema Centre te gaan, dus zijn we wat boodschappen gaan halen. Jawel, ze hebben een supermarkt! En nob best groot ook. Alleen hier zijn de dingen die je kan kopen veel minder lekker. Aan alles zit minder smaak aan. Maar toch, het is wat afwisselender dan alleen maar rijst, rijst en rijst… of Ugali, een brood gemaakt van maismeel en water.
Rond vijf uur kwam Marjolein langs om over dit te praten en wat er nu precies was gebeurd. Inmiddels wist de gastvrouw ook wat er was gebeurd. Haar zoon kwam ook nog langs. Na zes uur hadden we het idee dat ze niet meer zouden komen. Tot ze ineens op de stoep stonden om kwart over zeven! Juist ja, de keniaanse tijd natuurlijk! Ze vroegen van alles aan de gastvrouw en aan haar zoon. Uiteindelijk moset er een huiszoeking gedaan worden in het huis van de zoon. Aan de ene kant was het apart om een huiszoeking mee te maken. We mochten namelijk mee. Aan de andere kant vonden we het niet zo leuk dat het bij die zoon was. Omdat we die eigenlijk niet als verdachte zagen. Want hij helpt ons juist met allerlei dingen, komt vaak langs om gezellig te kletsen. Het is een man die ook iedereen, echt iedereen uit de buurt kent en vrienden mee is. Zijn huis (kamer) is een paar meter verderop om de hoek. Zijn kamer was een bende (pap, mam, als je dacht dat mijn kamer een bende was… dit was 100x zo erg :P ) Hij leeft in een kamertje van, ik denk, 3 bij 4 meter. Echt superklein, en helemaal volgepropt met spullen en zooi.

In dit kleine kamertje werd het zo langzamerhand druk. Want wij waren er met z’n drieën, de twee politieagenten, Marjolein en de zoon van de gastmoeder. Ze doorzochten alles, elk dingetje ging op z’n kop en werd uitgekrauwd. Na anderhalf uur waren ze klaar en hadden ze alles gezien. Niks gevonden. Uiteindelijk werd de case gesloten. Want als iemand het uit de buurt had gedaan, dan had die allang de bewijsmaterialen vernietigd of zo, want de buurt had allang door dat de politie erbij was gehaald. Ik had eerlijk gezegd ook niet verwacht dat ik m’n geld terug zou krijgen, maar het idee dat ze er veel aan doen en er serieus mee bezig zijn geweest is wel fijn. Inmiddels heeft de gastmoeder een nieuw slot gekocht, mijn geld zit ergens anders in m’n koffer verstopt en we hebben een extra sleutel de deur van onze kamer. Die gaat voortaan ook op slot. Nu maar hopen dat het niet nog eens gebeurd. Ons geld gaan we zo snel mogelijk op een M-Pesa zetten. Dan zet ga je naar een kotje in de buurt, en dan zet je je geld op je mobiel. En wanneer je het nodig hebt kan je het er weer afhalen. Een soort bankieren dus, via je telefoon.
Kortom: zo maak je nog eens wat mee in Kenia!

zondag 15 september 2013
Hoe ziet ons nieuwe verblijf eruit? Hoe zit Kenia eruit? Inmiddels zitten ongeveer een anderhalve week in Kenia. Het huis waar we in zitten is heel anders dan mijn eigen huis. De hele buurt is heel anders. Een cultuurshock kun je wel zeggen ja. We slapen nu met drie mensen totaal op onze kamer. Jacintha en ik, en dan nog een andere vrijwilligster uit Nederland. Supergezellig! Het huisje bestaat uit drie kamers. Een woonkamer, de kamer van de gastmoeder en de keuken en onze kamer in één. We slapen dus eigenlijk in de keuken :P Het ziet er alleen allemaal ietsjes anders uit dan mijn eigen huis. Pfft, best heftig om te zien in wat voor armoede ze leven. De keuken bestaat uit een wasbak, een keukenblok en een paar planken waar wat op staat (de pindakaas en vlokken vanuit thuis ) Ze hebben maar een paar pannen en een paar borden, een bijelkaargeraapt zooitje zegmaar. Wij slapen in stapelbedden. Er staan totaal vijf bedden in onze kamer. In onze stapelbedden hingen al muskietennetten. Dat is fijn, ze zijn best groot ook.


In de woonkamer staat een tv en een dvd speler. Dat hebben ze dan wel weer. Echt apart. Want met zoveel armoede zou je dat juist niet verwachten. De tv staat de hele dag aan in het weekend. En door de week staat hij standaard de hele avond aan. De gastmoeder houd namelijk van soapseries. (bagger soapseries overgenomen uit spanje of mexico ofzo, haha) Dan hebben we nog de wc (een gat in de grond, met een emmer afvalwater ernaast) en daarna een hokje waar je je kan ‘douchen’ . Douchen gaat niet zoals thuis, er hangt wel een douchekop, maar die doet het niet. Naja, wassen met de teil gaat tot nu toe prima! En met het wassen van de haren helpen we elkaar. De slaapkamer van de gastmoeder heb ik nog niet echt gezien, want die zit vaak op slot. Ze hebben ook een tuintje. Die word alleen gebruikt om de was op te hangen. Ook verbranden ze hun afval hier in de tuin. Dit doen ze overal in Kenia. Het kernwoorden voor Kenia vind ik: vies en smerig. Overal ligt rotzooi en afval, afvalresten, verkoolde resten. Ze recyclen hier niks, ze gooien het allemaal op de grond. Afval gooien ze op grote hopen en verbranden ze eens in de zoveel tijd. Smerig joh, dat stinkt echt! Best lastig om te zien, want in Nederland proberen we alles te scheidden, hebben we diverse afvalbakken voor verschillende dingen en proberen we milieu bewust te zijn, terwijl ze hier er totaaaal niet aan doen. Daar moest ik best wel aan wennen (eigenlijk nu nog.) Waar ik ook aan moest wennen is dat Nairobi overbevolkt is, wow, wat lopen hier veel mensen rond. Af en toe een gekkenhuis haha. Ergens vond ik het ook wel gek om te zien dat hier echt alleen maar zwarte mensen lopen. Je ziet bijna geen blanke mensen. Op de vrijwilligers na dan, heb ik geen enkel blank iemand gezien. Logisch natuurlijk, maar wel wennen! Ook voel ik me net een attractie als ik door de stad loop. Mzungu, mzungu heb ik al heeeel vaak gehoord! Kinderen staren ons met open mond aan, de mannen willen gelijk trouwen. (De teller van huwelijksaanzoeken staat momenteel op 3, valt nog mee! Haha) De vrouwen trekken zich er niet zo veel van aan.
Echt bizar omdat allemaal te zien en mee te maken. Gaaf ook, hier is het allemaal veel simpeler, want ja, waarom zou je moeilijk doen!? Het komt wel goed met die vijf maanden!